Er is een uitdrukking "tussen servet en tafellaken", hier wordt de tijd tussen kind en jongvolwassene bedoeld, een ongemakkelijke periode, waarin je geen van beide bent. Met onze hobby is het net zoiets, als je het verschil tussen kunst en kitsch gaat zien, zit je in een ongemakkelijke periode. Kent U het verschil? Je begint met een kleine k , want je weet niet beter, en hoopt ooit met een grote K te eindigen. Dat dat slechts voor weinigen is weggelegd weten we in het begin gelukkig nog niet. Als we beginnen is alles mooi vooral als
we het zelf maken, en het veel zweetdruppels heeft gekost. Het is net
als met een pas geboren kind. Zelf vind je het het mooiste dat er ooit
geboren is, en ben je er meteen verliefd op, terwijl de buren denken,
nou ...nou... wel een groot hoofd. Miniknutselwerk is soms net een
echte bevalling. Veel werk en een rose wolk vooraf en de blinde
liefde erna. En laten we dan ook het puffen en de pijn (als we op onze
vingers slaan) en de irritatie om de buitenstaanders, die er niets van
begrijpen, niet vergeten. Daarna slaat de verslaving toe, we zien het
niet zo scherp meer:
ontkenning van kosten, tegen beter weten in doorgaan. Alle symptomen
zijn aanwezig. Dat is ook de reden waarom ik, als ik 5 jaar later
toegeef, (zolang duurde het bij mij), dat als het echt nergens op
lijkt, ik nog steeds moeite heb het weg te gooien, dat doe je gewoon
niet met je eigen kinderen. Mijn
eerste popje had een iets te groot hoofd en veel te grote voeten, dat
loste ik op, door haar een paar laarzen te geven, (ik durf het nu te
zeggen gewoon mislukte laarzen). Dat loste ik weer op door haar in
het kraambed te leggen, zodat alleen de bovenkant zichtbaar was. Ze had
echt een lief gezichtje. Helaas werd ze een keer gegrepen door de hond,
die dacht dat ze, net als de broden, die zo lekker roken, van brooddeeg
gemaakt was, haar tanden in haar gezicht zette en er toen pas achter
kwam, dat het niet zo was. Daarna had ze een scheef gezicht, dat loste
ik op door het haar (n.b. vlas! ) wat meer over haar gezicht te laten
vallen en haar een bril op te zetten. Weggooien en opnieuw beginnen
kwam niet bij me op. Het duurde nog eens 5 jaar voor ik tot daden over
ging. Na het schoonmaken van mijn grachtenhuis , kwamen de kriebels om
toch eens een aantal zaken te verbeteren, minder grof kant. Gordijnen
beter plooien enz. En dan ligt het popje in de verbeterde kamer toch
wel erg buitenaards te wezen. Een nieuw popje met beter
geproportioneerd hoofd. werd in bed gelegd. Het stond echt beter, maar
ik miste toch iets, eigenlijk nog steeds. Zij is niet meer en
de kamer is niet meer hetzelfde. Het nieuwe popje is lief, maar doet me
niets. En het oude popje is mee met de vuilnisman. Kitsch kan dus heel
dierbaar zijn. Kunst met een grote K , zag en zie ik steeds meer verschijnen op de grote beurzen, in de poppenhuisbladen, en musea . Zo mooi, dat je er bijna droevig van wordt. Immers het is terecht heel duur en dus onbetaalbaar om je huizen mee inte richten en je vraagt je af of het zelf prutsen nog wel zin heeft. Immers zo mooi en gedetailleerd krijg je het zelf nooit. Laten we maar toegeven: de K ligt buiten ons bereik , dus wat voor zin heeft het dan om door te gaan met de hobby. Vol van dit soort zwartgallige gedachten, ging ik op bezoek in het museum in Basel. Manlief rijdt graag en ver, maar gaat niet mee de musea in. Er was een hittegolf, we waren al zes keer langs het museum gereden zonder het te vinden, dus de stemming daalde. Toen we het eindelijk zagen, werd ik wegens gebrek aan parkeermogelijkheden uit de auto geduwd. "Kom je over drie uur weer halen" "prima tot straks". en daar stond ik . Bij nader inzien met net genoeg geld om het museum te betalen, maar niet genoeg voor koffie of andere dranken. Dus hongerig, dorstig en met de vraag, waarom doe ik het eigenlijk, sjouwde ik het museum door. Prachtig wat een mooie dingen hadden ze. De moeite waard om een kwijlbakkie mee te nemen, zoals wij bij de club zeggen. Helaas
werd ik er alleen maar somberder van. Hadden er hulpverleners rond
gelopen dan hadden ze van de crisis gebruik kunnen maken om me
definitief van de verslaving af te helpen. Achteraf gelukkig, liepen
die er niet. Tenslotte kwam ik op de de afdeling antieke huizen en
kijkkasten, ook prachtig, maar ook .... oh feest der herkenning. Ik
zag ineens het getob dat honderden jaren geleden ook al bestond:- een
popje dat eigenlijk niet paste, maar ja je had niet anders, - het
zoeken naar een passende stof voor de gordijnen, gelukkig was er nog
iets over van de gordijnstof van het grote huis. De kijkkast een
beetje grof, maar door vader met liefde gemaakt, en door moeder
ingericht; het kind dat het kreeg was er heel blij mee. De blijdschap
en zorg was na eeuwen nog steeds te herkennen en ineens voelde ik me
thuis en in goed gezelschap van miniatuurhobbyisten door de eeuwen
heen. Je moet soms door een diep dal om een eenvoudige waarheid te
leren. Het gaat om het plezier van het maken, dat is punt een, en of
er nu kunst of kitsch uitkomt is punt twee. Ik ontdekte
het toilet en dronk de kraan leeg. Aldus geestelijk en lichamelijk
gelaafd verliet ik het museum. Ik had het verschil en de overeenkomst
tussen kunst en kitsch ontdekt en geniet nu weer met volle teugen van
allebei. Atelier 'eenoptwaalf' +31 (0) 6 3304 1265 info@eenoptwaalf.nl |
columns >