Het leukste van de hobby vind ik het creatieve deel. Bovendien ben ik een denker en geen doener. Ik heb bewondering voor mensen die s'morgens beginnen en s'middags een huis afhebben. Dat zijn de echte doeners . Uitzoeken hoe iets zou kunnen, iets verzinnen, dat is leuk. Vooral s'nachts in bed, maak ik veel, heel veel. Teveel om uit te voeren. Eenmaal bedacht is al half gemaakt, dus komt er in  de praktijk niet veel meer van terecht.  Als je zo'n type bent, dan moet je al helemaal niet denken aan  produktie draaien, dan ben je al moe voor je begonnen bent. Twintig keer hetzelfde maken, wat is daar nou aan.  

Sinds ik de winkel heb ben ik er anders over gaan denken.  Goedbedoelde knutsels vonden meestal een weg in mijn eigen huizen om daar nooit meer weg te gaan.  (zie ook column  Tussen Kunst en kitsch)  Nu zet ik ze ook wel eens in de winkel,  leuk om naar te kijken, en tot mijn verbazing zijn de stukken vaak in een paar dagen weg. Dan maar een nieuwe maken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hetzelfde maken lukt nooit, hoe had ik het ook al weer gedaan , niets opgeschreven, geen foto's en geen voorbeeld meer. Dus hoezo saai werk. Soms komt er zelfs iets heel anders uit. Ook leuk.  Het kan gebeuren, dat ik dagen aan iets bezig ben geweest om de beste manier uit te zoeken. Dat wil echter niet zeggen dat het ook de beste manier is,  daar kom ik langzaam achter, als ik de tweede of de derde maak.   Je kunt wel een uur gaan denken, maar gewoon doen geeft vaak een veel betere oplossing. Al doende leert men. Zo worden de stukken toch beter en ik zelf ook. Ik word steeds ervaringsdeskundiger. Denken en doen komen meer in evenwicht.

Er is nog een voordeel. Manlief vindt een winkel prima, maar heeft af en toe toch te lijden onder een gebrek aan aandacht, vindt hij. Wat stelt dat dagen prutsen aan een klein dingetje nou voor. Op vakantie gaan is toch veel leuker!  Dan kijk ik heel ernstig en leg uit :'Ik moet produktie draaien anders ga ik failliet"  en kijk, dat begrijpen mannen. Dus dan wordt als compromis de boot ingericht als tweede atelier. Behalve de bekende tassen met kleren voor warm weer, koud weer en  als we verdronken zijn, gaan nu ook tassen vol met verf, schuurpapier , gereedschap lapjes, kantjes en bandjes mee en nog veel meer, wat ik u niet hoef uit leggen.  Manlief verdraagt het, hij weet het nu, produktie draaien  moet. Hij blij achter het stuurwiel en ik draai produktie op het eettafeltje, me afvragend waarom ik wel de verf meeneem, als ik daarbij de kwasten vergeet. Het denken en doen is toch nog niet helemaal  in evenwicht.