Net als in het echte leven komen we in onze hobby hoogtepunten en dieptepunten tegen. Soms zelfs op één dag, dat is dan een doemdag. Immers hoe hoger je komt hoe dieper je valt. Lees en huiver.

Een maand voor mijn doem las ik over de workshop “Legolas” van Helena Reijnen op de beurs in Arnhem. Daar had ik echt zin in. Voor wie het niet weet. Legolas is één van de helden uit het boek “In de ban van de ring”. In de film die van het boek is gemaakt, is Legolas een stuk en mijn favoriet. Dus bij de één-op-twaalf versie is het liefde op het eerste gezicht.

Maar waar moet L wonen? Ik wil geen grootse uitbeelding van de film maar iets kleins. Als ik nou een theatertje maak, klein en geschikt voor diverse tafereeltjes. Zo gedacht, zo gedaan. Het staat inmiddels klaar om Legolas te ontvangen. Later maak ik er nog een Gandalf en een Aragorn bij, beloof ik L in gedachten.

Helaas kan ik niet deelnemen aan de workshop, want we (manlief en ik) gaan in die periode een hond ophalen in Frankrijk. Ik zal u de hele voorgeschiedenis en de discussies omtrent de hond besparen… het is in de trant van ‘lang gewacht, stilgezwegen, nooit gedacht en toch gekregen’. Hoewel stil?…. Wij zwijgen nogal luidruchtig. Nu is het eindelijk zover, dus die reis heeft absoluut voorrang. 

De 13 maanden oude hond blijkt aan alle verwachtingen te voldoen en zelfs manlief raakt zienderogen in haar ban. We hebben een paar dagen vakantie aan onze reis geknoopt en worden elke dag lyrischer over ons hondje. Ik ben in de zesde hemel.

En dan is er warempel ook nog even tijd om die zondag naar de beurs te gaan én blijkt Helena zowaar nog een Legolas pakketje over te hebben voor mij. Ik zweef naar de zevende hemel.

De dag erna pak ik gelukzalig al mijn beursaankopen uit. Een ultiem moment voor ons soort mensen. L teder in de hand genomen, en genoten. Terwijl mijn ziel langzaam naar de achtste hemel stijgt, valt L uit mijn hand in duizend aardse stukjes en mijn ziel valt mee. Wat een klap. De achtste hemel bestaat niet. Allemaal fantasy.

Ik ben met stomheid geslagen, dus janken is geen optie. Wat wel? Oprapen. Is herstel mogelijk? Uiteindelijk blijken het geen duizend maar vijftien stukjes te zijn, de schilfers niet meegerekend, maar dat is nog steeds erg veel voor zo’n klein manneke. Ik begin bij de romp, want eenmaal aangekleed, zie je daar toch geen barst meer van. Eindelijk is het lijf weer gesloten, op enkele piepkleine gaatjes na., Wel houd ik nog een paar grotere stukken over!?  Geen idee hoe dat kan. Ikeapopje?

Net voor ik de puzzel van L's hoofdje wil gaan leggen, schreeuwt manlief naar beneden “Kom gauw boven, want er is iets ergs gebeurd.” “Wat dan, wat dan?” roep ik hem toe. Hij: “De hond heeft iets gedaan. Ik was even weg en toen ik binnenkwam zag ik het.” “WAT dan?!” roep ik uit. Ik begrijp ondertussen dat het erger is dan een grote boodschap op het kleed, maar WAT DAN? “Kijk zelf maar,” zegt hij. Het is dat ik al een man in stukken had, anders had ik deze in mootjes gehakt.

Boven gekomen zie ik een schuldbewust kijkende hond en allemaal bolletjes over de vloer. Dan pas zie ik dat ze uit de kijkkast komen; mijn eerste, een tafereel van onze poppenhuizen kletsclub waarmee ik ooit een derde prijs heb gewonnen in een P&M-wedstrijd. Het bankstel, met de gevulde kussens, is vakkundig gesloopt. En denk vooral niet, ‘Ach, die kleine kussentjes, wat kan daar nu uit komen’. Een vloerkleed vol dus. Een van de popjes vind ik in onderdelen terug, onthoofd, onthand en niet meer herkenbaar; slechts één oog kijkt me nog triest aan. De mogelijkheden tot herstel zijn hier nul komma nul.

Dit is teveel ongeluk op één dag. Het ene geluk vernietigd door het andere. Dat is diep vallen. Even time-out. De volgende dag probeer ik op te krabbelen door positieve punten te vinden.

1) In de barstlijn in het hoofd van L die loopt van de linkerkaak over de neus naar de rechterkaak zijn geen splinters losgeslagen. Dat is dus een netjes te lijmen breuk. Een paar laatste schilfers willen niet mooi plakken. Maar dan moet L maar gewoon met zijn goede profiel naar het publiek gaan staan.

2) De hond is eigenlijk best bijzonder, want wie heeft nu een hond met een neus voor één-op-twaalf. Zij moet wennen aan het nieuwe huis en heeft waarschijnlijk een grote kauwbehoefte. Dus met het kopen van extra kluiven om te knagen, zal dat wel overgaan. Toch?

3) Had ik niet al in mijn vorige column gezegd dat er niets af mocht komen? Wel, de kijkbak was eerst af en is nu weer onaf; dus alles is weer, zoals het hoort.

Ondanks alle positieve gedachten houd ik mijn vinger die dag nog in de zaagmachine en loopt mijn werkplek in de kelder bijna onder. Niet door het bloed, hoewel dat rijkelijk stroomde, maar doordat de waterafvoerpomp het begeeft. Het diepste dieptepunt was blijkbaar nog niet bereikt.

Voor mijn theatertje zet ik een bord met de tekst:

Binnenkort verwacht:

een levensecht drama in drie bedrijven

“In de ban van één op twaalf”

Ben benieuwd naar het derde bedrijf. Legolas is er klaar voor en ik ook.....bijna,  nu nog even opstaan.

    Atelier 'eenoptwaalf' +31 (0) 6 3304 1265 info@eenoptwaalf.nl