Zoon 1  had al gewaarschuwd. Ik doe niet mee aan die onzin, dus ik kom niet.  Alle andere dagen is het vanzelf moederdag met zo’n zoon , dus ik klaag niet.

 Zoon 2 belt:  Ik kom morgen langs voor moederdag. Heb je nog wensen? Dat is een leuke verrassing.  Natuurlijk! roep ik midden in de supermarkt: je weet toch wat mijn hobby is.  Zoon:  Ja , maar ik weet hier in de buurt geen winkel, dus dat kan ik hier niet  zo gauw krijgen.  Moeder: Hoeft ook niet, ik doe morgen de eigen winkel wel open en gaan we samen  lekker iets uitzoeken.

Niet te geloven, eigenlijk heb ik nog nooit iets gekocht in mijn eigen winkel. Wel gedacht natuurlijk zo van “dat zou leuk zijn en dat”, maar ik had toch geen tijd om met mijn eigen huizen verder te gaan, dus kwam het er niet van.

Het is reuze spannend. Als we de volgende dag in de winkel staan, kijk ik met heel andere ogen rond.  Het leukst van alles is kijken en het moeilijkste kiezen. Eigenlijk  is het moment voor het kiezen het leukste, in gedachten heb je dan even alles.  Na de keuze heb je maar een ding.  De nacht ervoor heb ik al liggen piekeren. In welk huis heb ik nog wat nodig. Ik ben er nog niet uit.  Niet te duur hoor, roept zoon nog, schrikkend van de prijzen die er af en toe bij staan.

Dan zie ik het.  Mijn gepensioneerde stuurman, die in het het Beaumont-huis komt te wonen heeft al een aantal boten voor zijn kamer, maar die van euromini’s doen hem denken aan de boten waarop hij het varen heeft geleerd.  Dus keuze gemaakt . Hij krijgt er twee en zoon is akkoord met  de prijs. Ik ben in tijden niet zo blij geweest met een cadeautje. Voorlopig worden ze in de kamer wording gezet op het kastje dat ik met een oud-hollands tafereel heb beschilderd. Het wordt een leuke kamer, als het af is.

Dan bedenk ik me dat ik nog geen popje (type oud zeeman) heb. Wat zal ik doen?.. Het is een deftig type. Hij is uiteindelijk stuurman op deftige cruise schepen geworden. Dan heb ik een mooi pak voor hem nodig. …Of zal ik een gewoon sportief type maken met een blauwe trui, die er nu zijn gemak van neemt.  Zo tut ik de moederdag door: zal ik dit of zal ik dat. Kijkend naar zijn kamer  in wording, zie ik dat hij  al wel mooi meubilair heeft uitgekozen. Van overal in de wereld meegenomen. Eigenlijk is de keuze dus al gemaakt.  Ik wist het alleen zelf nog niet.  Zo heb ik een goede moederdag gehad. Twee keuzes gemaakt en er nog steeds blij mee. En een nieuwe opdracht voor mezelf : een popje zoeken dat met een goede make-over aan de eisen voldoet.

Ik besluit vaker bij mezelf te gaan winkelen, het is echt leuk.  Zoon is ook tevreden, moeder is happy, niet te begrijpen zo’n hobby, maar het is haar van harte gegund.

Doordenkend is dat de enige domper van die dag. Lieve zonen heb ik, maar ze zijn immuun voor het miniatuurvirus, dus waarom doe ik het eigenlijk.  Ik heb ze al aangekondigd, dat ik dan toch minstens verhaaltjes aan kleinkinderen wil vertellen aan de hand van mijn sprookjesmuseum en dat ik ze het museum  zal nalaten of ze het leuk vinden of niet. Eens moet er toch weer een kind komen dat op grootmoeder lijkt en zo’n erfenis waardeert.  Schoondochter in spe 1 is een schat, maar haar interesses liggen elders. 

Nu maar wachten op een schoondochter  voor zoon 2,  die hopelijk bevattelijk is voor het virus. Wie meld zich aan?????????
 Bedenk er is tzt een sprookjesmuseum in de erfenis!